„Ако некој не ги поднесува жените, не љуби, не љубел, не посакува, не посакувал, или не сака да посакува, не знае или не знаел за ненадејна тахикардија во стомакот чие ехо се чувствува и на некоја од забните пломби кога токму таа за која страсно пека – повикувачки го шмека… Тогаш, нему оваа книга нема да му се допадне. Две нешта.
Без претенциозност ќе речам дека книгата е токму тоа за што зборува нејзиниот наслов – едно љубовно аздисано хаику. Но не баш едно, туку сто. Сто чкрапнати и замрзнати чувства. А чувствата, уште топли и витливи, се обликувани во чисти моменти преку техника многу слична на онаа кога стакларот низ цевка го дува стаклото од кое обликува шише. Хаику поезијата во оваа книга го почитува суштинското правило за пишување во 5-7-5 слоговен тристих.
Но, евидентно е уште од корицата дека повеќето традиционални хаику правила се гордо чкртнати и прекршени за во целост да изблика набојот од страст, љубење, посакување, соблекување, облекување и повторно донедоглед соблекување.
Таквото ослободување од традиционалните хаику правила е охрабрено токму од големите јапонски хаику мајстори Башо и Шики. Мацуо Башо рекол: ‘Научете ги правилата за пишување хаику, а потоа заборавете ги.’
Па уште кога на тоа Масаока Шики ќе додаде: ‘Пишувај за да си удоволиш на самиот себе’, тогаш ете ја творбата. Книгава стои таква каква што е. Сите песни во неа се со лице свртени кон– жената, љубената, посакуваната.
Од почеток до крај со неа преокупација, од аналитична симплификација до апсолутна нејзина глорификација. Втората работа е тоа дека книгата е песнарката. Пенкалото, ракописот, шарките, грешките, афектите…
С? е тука.“
С. Стефанов
Напишете мислење/рецензија